Jakie są wymagania dla nawierzchni amortyzujących na placach zabaw?

• Zgodnie z normą PN-EN 1176 właściciel placu zabaw powinien zapewnić właściwą nawierzchnię, zgodną z wysokością swobodnego upadku / wysokością upadku z urządzenia (WSU).

• Jeżeli wysokość swobodnego upadku (WSU) < 60 cm, nie trzeba stosować żadnej nawierzchni amortyzującej – czyli nawierzchnią może być nawet beton.

• Jeżeli WSU < 1m, to wystarcza nam trawa, darń lub zwykła miękka gleba. W praktyce jednak trawa szybko się wyciera i nie jest praktyczna w zastosowaniu jako nawierzchnia amortyzująca – szybko zamienia się w klepisko, które nie ma wystarczających właściwości amortyzujących.

• Jeśli WSU ≥ 1m, musimy zastosować odpowiednią nawierzchnię amortyzującą, inną niż trawa, czy miękka gleba. Wymogi normy w tym zakresie można przedstawić za pomocą uproszczonej tabelki, która podaje wymagania dla materiałów naturalnych. Jeśli chodzi o nawierzchnie syntetyczne i mieszane (tzw. maty przerostowe), to tabela odsyła do normy PN-EN 1177, wg której należy wykonać badanie właściwości amortyzujących.
  

Tabela. Wymagania dla nawierzchni amortyzujących wg PN-EN 1176-1:2017 (zg. z Tablicą 4, pkt. 4.2.8.5.2.)

• „Inne materiały” to m.in. nawierzchnie syntetyczne, maty przerostowe, a także materiały naturalne o innych frakcjach (i grubościach) niż podano w tabeli.

UWAGA! O ile nie zastosowano naturalnych materiałów o podanych powyżej frakcjach i wielkościach, to w ramach kontroli pomontażowej należy przeprowadzić badanie nawierzchni zgodnie z PN-EN 1177:2019-04. To oznacza na przykład, że jeśli projektant placu zabaw zaplanował piasek o frakcji od 0,2 do 2 mm (co było zgodne z wymaganiami poprzedniej wersji normy), to badanie nawierzchni jest wymagane!

Jeśli chodzi o maty przerostowe, to ich właściwości amortyzujące powinny być badane tylko i wyłącznie po ich zamontowaniu w miejscu docelowym (a nie na podstawie próbki w laboratorium). Więcej na ten temat w „Maty przerostowe a certyfikaty„.